پایگاه اطلاع رسانی دکتر حسین جوان آراسته

چكيده
اين مقاله در مقام پاسخگويي به اين پرسش است كه آيا انجام فريضه امر به معروف و نهي از
منكر صرفاً ناظر به رفتاري است كه علني بوده و بدون تجسس مشخص باشد يا در برخي موارد
نميتوان امر و نهي را مقيد به رفتار علني و آشكار كرد. مقاله با اشاره به حوزههاي مختلف حريم
خصوصي همچون اعتقادي، جسماني، اماكن، ارتباطات و اطلاعات، مواد 3 و 5 قانون حما ي ت از
آمران به معروف را در سنجه شرع و قانون اساسي قرار داده است. ضمن تأكيد بر اين كه عدم
مشروعيت تجسس و ورود به حريم خصوصي شامل آن دسته از اقداماتي نيز خواهد بود كه با
هدف امر به معروف يا نهي از منكر صورت ميگيرند، يافتههاي مقاله نشان ميدهد كه با توجه به
اطلاق آيات و روايات امر به معروف و نهي از منكر، وجوب فريضتين محدود به ترك واجبات ي ا
ارتكاب محرمات به صورت علني نبوده و در كلمات فقها نيز تفصيلي ميان ترك يا ارتكاب مخفي
و آشكار وجود ندارد. ازاينرو، به نظر ميرسد قانونگذار در ماده 3 قانون حماي ت از آمر ان به
معروف، ميان حرمت تجسس و عموميت امر به معروف خلط كرده است.
واژگان كليدي
امر به معروف، نهي از منكر، حريم خصوصي، تجسس، قانون اساسي