چکیده:
امنیت شغلی یکی از مهمترین موضوعات در حوزه روابط کاری میان کارگر و کارفرما است. بر این اساس، با توجه به نابرابری ذاتی میان طرفین رابطه کار یعنی کارگر و کارفرما، مقررات حقوق کار باید در جهت تضمین امنیت شغلی گام بردارند. تحلیل امنیت شغلی در پرتو قانون کار ایران از دو جنبه قابل بررسی است: اولین بحث موضوع قراردادهای کار با عنوان موقت است و دومین محور بحث، موضوع اخراج کارگران است که باید با رعایت تشریفات خاصی صورت گیرد. با توجه به ابهامات موجود در قانون کار و اختلاف در استنباط در مواد مورد نظر، دیوان عدالت اداری به عنوان مرجع نظارت قضایی گاه در مقام صدور آرای وحدت رویه توسط هیئت عمومی و گاه از طریق شعب خود، اقدام به رویهسازی در مورد موضوع امنیت شغلی نموده است. نتایج این تحقیق نشان میدهد، وضعیت امنیت شغلی در حقوق ایران با خدشه جدی مواجه است. روش تحقیق در این پژوهش از نوع توصیفی-تحلیلی است و در گردآوری منابع از روش کتابخانهای استفاده شده است. نتایج این مطالعه نشان میدهد، دیوان عدالت اداری در مقام صدور آرای وحدت رویه، در برخی موارد از جنبه حمایتی حقوق کار مغفول مانده و اصل را بر موقتی بودن قرارداد کار نهاده که با امنیت شغلی به شدت ناسازگار است. اما در سالهای اخیر، با درک صحیح از فلسفه حقوق کار از رویه سابق خود عدول نموده است و به جنبه حمایتی حقوق کار و نیز اصل دائمی بودن قراردادهای اداری توجه نموده است.
واژگان کلیدی: امنیت شغلی، حقوق کار، قرارداد کار موقت، رویه قضایی، اخراج.