پایگاه اطلاع رسانی دکتر حسین جوان آراسته

قانون اساسی به‌عنوان عالی‌ترین سند حقوقی هر کشور، بیانگر نوع حاکمیت، ساختار حکومت، حقوق ملت، آرمان‌های نظام سیاسی، نهادها و صلاحیت‌های آنان و وظایف و اختیارات دولتمردان است. قوانین اساسی به طور معمول برای یک بازه زمانی بلندمدت تصویب می‌شوند، اما این واقعیت را نیز نمی‌توان نادیده گرفت که قوانین بشری همانند دیگر دستاوردهای انسان، به ترمیم، تکمیل و یا اصلاح نیاز دارند. قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران به عنوان یکی از مترقی ترین قوانین اساسی، پس از یک دهه از تصویب اولیه آن، در سال 1368 بازنگری شد و اکنون پس از گذشت بیش از سه دهه از نخستین بازنگری، ضرورت بازنگری مجدد آن بیش از هر زمان دیگری احساس می‌شود. از مفروضات بازنگری، نظام‌سازی با هدف انطباق هرچه بیشتر ساختارهای حکومت با آموزه‌های اسلامی در چارچوب نظام ولایی است؛ بر این اساس، هرگونه پیشنهاد بازنگری در هر سطحی نه‌تنها باید همسو با مبانی نظام جمهوری اسلامی ایران باشد، بلکه لازم است در راستای تقویت و تحکیم آن صورت گیرد. کتاب حاضر در همین راستا از سه منظر ساختاری، محتوایی و اصلاحات موردی، برخی اصول قانون اساسی را ارزیابی و متعاقب آن، پیشنهادهایی ارائه کرده است.