چکیده
یکی از اهداف مهم ادیان در حوزه حکومت و سیاست، توام ساختن آمریت سیاسی با ارزشهای اخلاقی است. قدرت سیاسی، باید به گونه ای به جریان افتد که نه تنها به ارزشهای اخلاقی آسیبی نرساند بلکه بسترسازی لازم برای رشد و تعالی اخلاق در جامعه را فراهم سازد. این مقاله، با تمرکز بر رویکرد اخلاقی ادیان ابراهیمی (اسلام، مسیحیت و یهودیت) و غیر ابراهیمی (زرتشت، هندویسم و بودیسم)؛ پس از اشاره به جایگاه اخلاق در ادیان، هنجارهای اخلاقی مورد تاکید آنان را که در حکومت و سیاست، کاربرد دارد، در چند محور مورد ارزیابی قرارداده است. امر به معروف و نهی از منکر، به عنوان عام ترین مطالبه ادیان از انسان ها که عالی ترین سطح آن، به امر و نهی زمامداران، اختصاص یافته است، عدالت خواهی و اتخاذ سیاست عدالت محور، تاکید بر انجام فضایلی چون حق طلبی، نیک رفتاری و مهرورزی و اجتناب از رذائلی چون حکومت طاغوت، هواپرستی و عیب جویی، گاه در سیمای توصیه به مردم و گاه در چهره مطالبه از زمامداران، نشان از میزان دغدغه ادیان به تحقق اخلاق در همه اجزای جامعه و از جمله حکومت و سیاست دارد. یافته های این مقاله نشان می دهد که حتی اگر برخی از ادیان داعیه حکومت نداشته اند ولی تفکیک میان اخلاق و حکومت را نمی توان به هیچیک از آنان نسبت داد.
کلیدواژه ها: اخلاق، حکومت، سیاست، عدالت خواهی، معروف و منکر، فضائل، رذائل